Je bent al af!
Weet jij wat jou drijft? Wat maakt dat je de dingen doet, zoals je ze nu doet? Kans is groot dat jezelf aan het bewijzen bent. Aan anderen zoals je ouders of andere opvoeders. Of misschien zelfs aan jezelf. Dat je wel belangrijk of waardevol bent. En het is jammer en onnodige dat dit je drijfveren zijn. Want je bent al af. Als sinds dat je geboren bent.
Ik heb heel veel bereikt in mijn leven. Ik ben mijn werkzame leven begonnen als DJ. Begonnen bij een piratenstation, als koffiejongen. Tijdens dat ik de heren van koffie voorzag en de rotzooi achter hun kont opruimde, keek ik hun trucjes af. Op een gegeven moment kreeg ik een kans om zelf achter het mengpaneel te kruipen, en toen heb ik die trucjes in de praktijk uitgeprobeerd. Ik was er goed in. Toen ik ze eenmaal onder de knie had heb ik ze verfijnd en een eigen sausje gegoten. Zo leken ze van mezelf, dat ik een originele dj was. En zo kwam ik bij de grotere radiostations terecht.
Ik was al snel ontevreden en verveeld daar. Ik vond dat de omroepbazen hun stations op een slechte manier leidde, dat zou ik veel beter kunnen. En op een goede dag heb ik de daad bij het woord gevoegd. Ik ben een eigen radio-omroep begonnen en binnen twee jaar was dat een groot succes. Alleen de regionale omroep trok in ons uitzendgebied meer luisteraars dan wij.
Verslaggever
Er meldde zich enkel journalisten in opleiding bij mijn omroep en ik begon me te interesseren in het vak van verslaggever. Met een cassetterecorder en nauwelijks enige mogelijkheid om te monteren, maakte ik mijn eerste reportages. Beetje bij beetje bleef ik dat verfijnen en luisterde ik goed hoe andere verslaggevers dat deden. En uiteindelijk kreeg ik een kans bij Omroep Brabant
Die hadden veel meer middelen en dus werden mijn reportages ook steeds beter en mooier. Dat werd weer opgemerkt bij de Wereldomroep in Hilversum. Ik maakte de overstap en later volgde nog de NOS op radio 1 en de NCRV op Radio 2. Ondertussen had ik me ook het beroep van redacteur eigen gemaakt. Ik heb voor diverse radioprogramma’s gewerkt, zoals het populaire Cappuccino en Met het Oog op Morgen.
Ik had als hobby fotografie en hardlopen. Bij beide hobby’s zetten ik dezelfde gedrevenheid in. Ik heb foto’s verkocht aan landelijke kranten en tijdschriften. En hardlopen… tja… ik liep regelmatig een halve marathon. Ik liep zeker 100 km per maand, zomer of winter, sneeuw, wind of regen. Vaak veel meer.
Altijd meer, altijd beter
Je zou denken dat ik een zeer tevreden mens zou zijn geweest, maar dat was allerminst zo. Het was nooit genoeg. Ik moest altijd hoger, meer en beter. Nooit was ik geheel tevreden over mijn werk, zelfs niet als ik overladen werd met complimenten. Ik had altijd een onvolkomenheid ontdekt, iets wat de volgende keer beter moest.
Dus in plaats van even te genieten van het resultaat, was ik alweer bezig met de volgende keer. De volgende klus. Of aan het balen, van wat er allemaal mis was gegaan. Wat ik verkeerd had gedaan. En zo werd mijn leven vlak, somber en eenzaam. Niet dat ik geen mensen om me heen had die lief voor me waren. Die waren er genoeg. Nee, ik was er niet.
In die tijd verdiende ik bakken met geld, en ook dat was nooit genoeg. Elke maand wilde ik meer factureren. Als er dus een maand minder aan rekeningen de deur uitging, baalde ik enorm. Daar kon ik nachten van wakker liggen. Wat was er aan de hand? Was ik niet meer goed genoeg? Wilde mijn opdrachtgevers van me af?
Oplichter
Hoe lang zou dit sowieso nog goed gaan? Op een gegeven moment zullen ze toch ook wel doorhebben dat ik een oplichter ben. Dat ik alleen maar trucjes heb afgekeken en verfijnd. Want ik had geen enkele opleiding. Ook niet tot journalist. Of politiek of Nederlands gestudeerd, zoals zo veel van mijn collega’s.
Een dag was het weer zover. Het bedrag dat ik aan facturen uitschreef was lager dan de vorige maand. Niet veel lager, gewoon wat lager. Opnieuw begon ik me zorgen te maken. Wie had me minder ingehuurd. En waarom? Omdat ik op die laatste vraag nooit een antwoord zou krijgen, verzon ik zelf altijd scenario’s. Ik heb de chef niet gegroet bij de koffiemachine. Dat is de reden. Dat moet wel de reden zijn.
In een vlaag had ik ineens door wat ik aan het doen was. ‘Waar ben ik mee bezig’ dacht ik toen. Al dat gejaag op geld en roem. Waarom? Waarom doe ik dat. Wat is mijn drijfveer?
Het antwoord op die vraag kwam pas jaren later, tijdens een training Persoonlijk Leiderschap.
Dat zullen we nog wel eens zien!
Ik deed het zo, omdat mijn ouders altijd tegen mij zeiden ‘je moet niet denken dat je van een dubbeltje ooit een kwartje zou worden’. En ik had later, toen ik eenmaal uit ouderlijk huis had verlaten, besloten ‘nou, dat zullen we dan nog wel eens zien’. Ik was bezig mijn gelijk te halen en dus hun ongelijk.
En ze hadden ongelijk. Want het is me wel gelukt. Niet alleen een kwartje, zelf veel en veel meer. Maar te koste van wat? Van mijn gezondheid, van mijn levensgeluk, van veel geliefde en vrienden. Een veel te hoge prijs.
Al die tijd realiseerde ik me één ding namelijk niet. Ik ben al gelukt. Ik ben al af sinds dat ik geboren ben. Alles zit er op en aan. Tien vingers, tien teentjes, twee armen, twee benen, neus, oren, mond…. Alles!
Vat vol mogelijkheden
Ook van binnen. Vanaf het moment dat ik geboren ben, ben ik een vat vol kwaliteiten en talenten. Ik hoef ze alleen maar te ontdekken en te ontwikkelen. Ik ben een vat vol mogelijkheden.
Mocht je jezelf nu herkennen in mijn verhaal, kom dan eens langs voor een vrijblijvende intake. Gaan we samen kijken wat voor jou het beste traject is. Mocht je meer willen luisteren of lezen, kijk dan op mijn website johnsarbach.com. En vond je deze aflevering interessant, deel ‘m dan met anderen.
Je kunt dit verhaal ook hier terugluisteren als podcast